Deel 2: 'Ik ben door het oog van de naald gekropen’
Het is inmiddels vijf maanden geleden dat Jan in een rolstoel het St. Antonius Ziekenhuis verliet. Hij had behoorlijk last van zijn darmen, maar was vooral opgelucht dat zijn door kanker aangetaste prostaat verwijderd was. “Ik had er niet veel langer mee moeten rondlopen”, blikt hij terug. “Ik ben door het oog van de naald gekropen.”
Het bleek nog een pittige ingreep. De prostaat was vergroeid met een deel van de dikke darm, waardoor de operatie ook langer duurde dan gepland. Na een nachtje bijkomen, mocht Jan de dag na de operatie naar huis. “De eerste tien dagen, twee weken waren best lastig”, zo kijkt hij terug. “Ik had veel last van darmkrampen en ik was moe. Logisch als je zo’n tijd onder narcose bent geweest.”
Als zelfstandig adviseur in de IT-branche ging hij na een week weer langzaam aan de slag. “Ik heb de eerste drie weken wel mijn wekker uitgezet. Mijn lichaam gaf wel aan wanneer ik uitgeslapen was. Daarna maakte ik weer mijn gewone werkdagen. Zonder problemen, ja. Je hebt wel wat ongemak. Zo’n katheter in de eerste week is niet fijn. En omdat je bekkenbodemspier is aangepakt, heb je ook last van ongewild urineverlies. Maar ja, ik realiseer me ook dat een wond tijd nodig heeft om te genezen. Die tijd moet je jezelf ook gunnen.”
Dezelfde dag
Begin februari stond Jan met zijn zoon alweer op de lange latten tijdens een skivakantie. “Heerlijk”, zo kijkt hij terug. “En nu? Nu gaat het prima. Ik ben blij dat die prostaat eruit is. Het was ook echt nodig, hoorde ik later van de chirurg. Ik bleek een agressieve tumor te hebben. Daar had ik niet lang ongestraft mee rond kunnen lopen. Twee weken geleden kreeg ik het wel even benauwd toen ik een gezwel voelde in mijn lies. Ik stuurde een mailtje naar de verpleegkundig specialist en ze belde mij meteen terug. Dezelfde dag kon ik nog terecht. Het bleken drie overactieve lymfeklieren te zijn. Niks aan de hand dus. En fijn dat je toch weer zo snel geholpen wordt.”
Oost-Indisch doof
Terugkijkend ben ik heel blij dat ik vorig jaar de stap heb gezet. Het feit dat je onder controle staat geeft een goed gevoel. De arts geeft aan dat er mogelijk nog wat reststukjes aanwezig zijn die ook voor een hogere PSA kunnen zorgen. Als dat zo is, dan is de kans groot dat mijn lichaam dat zelf oplost en zo niet, dan zit er nog genoeg in de gereedschapskist van de uroloog om daarvoor te zorgen. Ik ben in ieder geval niet bezig met mijn begrafenis. En dat was hoogstwaarschijnlijk heel anders geweest als ik in het afgelopen najaar Oost-Indisch doof was geweest voor mijn klachten.”
Lees in deel 1 hoe het vlak na de operatie met Jan ging.