'Mijn veters strikken, dat kan ik nu gewoon zelf'
“Toen mijn vrouw en twee kinderen de Alpe d’Huzes wilden lopen, kon ik niet mee. Dat zou mij nooit lukken met het lijf dat ik toen had. Dat vond ik zo erg. Dat was het moment dat ik mezelf tot doel stelde: ik wil dat ook kunnen, ik wil afvallen en samen met mijn gezin naar boven lopen.”
“Het gaat goed met mij”, vertelt Michel Bloemendaal nu. “In negen maanden tijd ben ik 60 kilo’s kwijtgeraakt. Ik voel me een stuk prettiger.” Michel onderging een maagverkleining. Door de huisarts werd hij hiervoor doorverwezen naar de Nederlandse Obesitas Kliniek (NOK). Via de NOK kwam hij terecht bij het Obesitascentrum van het St. Antonius Ziekenhuis, waar hij de ingreep heeft ondergaan. Het ziekenhuis en de NOK werken nauw samen om mensen met obesitas op een verantwoorde manier naar een gezond gewicht te begeleiden. “Ik ben blij dat ik het heb gedaan”, zegt Michel. “Ik was echt te zwaar en het lukte me niet om zelf de goede kant op te gaan.”
Michel kijkt tevreden terug op zijn begeleiding bij de NOK en de behandeling in het Obesitascentrum. "Het is één traject, alles loopt soepel in elkaar over. De operatie viel gelukkig ook mee. Eén nachtje in het ziekenhuis en daarna kon ik weer naar huis. Dat was prettig. En in het ziekenhuis was iedereen erg vriendelijk. Op al mijn vragen kreeg ik een specifiek antwoord. Je bent geen nummertje. De artsen en verpleegkundigen denken echt met je mee. Die tijd en aandacht die ze voor me hadden, vond ik heel fijn.”
Michels leven is sinds de ingreep behoorlijk veranderd. “De Alpe d’Huzes hebben we nog niet samen gelopen, maar dat gaat er zeker van komen. Een mooi moment was toen ik een tijdje terug door het centrum van Amersfoort liep. Mijn veter was los gegaan. Ik bukte, strikte mijn veter en kwam overeind. Gewoon, als een handeling. Even later werd ik best emotioneel. Ik moest echt even zitten op een bankje. Ik besefte namelijk hoe lang geleden het was, dat ik gewoon kon bukken om mijn veters te strikken. De laatste jaren lukte me dat niet. Ik moest mezelf dan ondersteunen of hulp vragen van iemand anders. En nu had ik, zonder erbij na te denken en zonder veel moeite mijn eigen veters gestrikt. En zo is het met veel meer dingen. Heel fijn.”