“De toekomst paste niet meer bij wie zij was”
Henny, de moeder van Monique Joosen, was een fitte en actieve dame. Tot ze op 82-jarige leeftijd haar bekken brak. De revalidatie vroeg veel van haar en toen ze vijf maanden later ook haar heup brak, kreeg ze de keuze: een operatie of een palliatieve behandeling. Vol overtuiging koos ze voor het laatste.
“We wisten al dat mijn moeders heup versleten was,” blikt Monique Joosen terug. “Daarom zou ze een nieuwe heup krijgen, aan de rechterkant. De operatie was gepland. Maar een paar dagen voor de opname viel ze en brak ze haar bekken. Ze lag twee weken in het ziekenhuis en heeft vier weken gerevalideerd. Toen ze daarna weer thuis was, had ze het zwaar. Binnen een paar weken was ze van een zelfstandige en energieke vrouw veranderd in een hulpbehoevende en kwetsbare oudere. Dat was heel verdrietig om te zien.”
Weer moed
De familie Joosen nam maatregelen: “Het was wel duidelijk dat mijn ouders meer hulp nodig hadden. Ze waren tenslotte ook 82 en 87 jaar. We maakten plannen voor een verhuizing naar verzorgd wonen. Met mijn moeder ging het ondertussen thuis niet goed. De revalidatie was eigenlijk ook nog niet afgerond, maar vanwege covid was ze al naar huis gestuurd. Ze werd opnieuw opgenomen in een revalidatiecentrum. Gelukkig ging het toen vrij snel weer de goede kant op. Ze sterkte aan, werd wat mobieler en kreeg weer moed. En wij ook. We bereidden ons voor op de verhuizing en spraken zelfs weer over de heupoperatie.”
Spontaan gebroken
“Maar plotseling werd alles anders”, vertelt Monique. “Mijn moeder had opeens veel pijn. Ze kon niet meer op of om. Vanuit het revalidatiecentrum werd ze overgebracht naar het St. Antonius Ziekenhuis. Daar werd vastgesteld dat haar linker heup - eigenlijk haar ‘goede’ heup - spontaan was gebroken. Wij hadden geen idee dat dat kon. Maar de kwaliteit van het bot bleek zo slecht te zijn, dat het dus zomaar brak. De arts vertelde ons meteen dat er twee mogelijkheden waren: opereren of een palliatieve behandeling. Ook was hij duidelijk over de consequenties van beide opties. Na een operatie zou weer een revalidatie volgen en zou ze op haar best nog maar beperkt mobiel zijn. Aan de andere kant was ook duidelijk dat niet opereren zou betekenen dat ze binnen afzienbare tijd zou komen te overlijden.”
Toestemming
“Het viel ons allemaal heel rauw op het dak. We kregen wat bedenktijd; de volgende ochtend zou er een gesprek zijn over de keuze. Die tijd hadden wij als familie vooral nodig. Henny, zo bleek later, had direct al besloten: ik wil dit niet meer. Ze gaf aan dat ze op was en ze vroeg ons eigenlijk toestemming om niet meer te opereren. Ze zei: gun me dit alsjeblieft.”
Een week later overleed Henny Joosen in een hospice. “Het is de beste keuze voor mijn moeder geweest,” zegt Monique. “De toekomst die voor haar in het verschiet lag na een operatie, paste niet bij wie zij was. Voor haar was er geen andere keuze. Wij konden dat alleen maar respecteren.”
► Monique Joosen vertelde het verhaal over haar moeder Henny ook bij Max Meldpunt. Bekijk hier de uitzending.
Meer weten
Lees meer over de zorg voor kwetsbare ouderen met een gebroken heup op Centrum voor Traumageriatrie.