Carla: 'Het contact met mijn kinderen is verbeterd'
Polikliniek Levensvragen biedt patiënten steun in de rug tijdens moeilijke fase in hun leven
Eind 2013 werd bij Carla de zeldzame aandoening longfibrose geconstateerd. Deze chronische ziekte veroorzaakt littekenvorming in de longen, waardoor zuurstofopname bemoeilijkt wordt. Het gevolg: kortademigheid, benauwdheid, hoesten en weinig energie. Omdat het een progressieve ziekte is, gaan dagelijkse activiteiten zoals aankleden, lopen, traplopen en fietsen steeds moeilijker. Bovendien kan het beschadigde longweefsel niet meer herstellen en is een goede behandeling van deze ziekte niet mogelijk.
Ondanks de impact van de diagnose was Carla aanvankelijk niet heel erg bezig met de verwerking ervan. “Ik vond het allemaal onwerkelijk en schoof het verwerkingsproces wat voor mij uit. Een longverpleegkundige wees me in die periode op de afdeling Geestelijke Verzorging in het St. Antonius. Ze drukte me een kaartje in de hand van de polikliniek Levensvragen & Stervenskunst. Maar ik voelde me niet aangesproken door die naam. Vooral het woord ‘stervenskunst’ vond ik erg heftig. Alsof je al met het einde bezig bent. En dat ben ik nog helemaal niet.”
Lekker van me afpraten
Het kaartje verdween vervolgens een jaar in de la. Totdat dezelfde verpleegkundige tijdens een controle aan Carla vroeg of ze haar ziekte inmiddels al een plekje had gegeven. “Ik liep al bij een psycholoog, maar die ging heel gericht te werk terwijl ik juist behoefte had om gewoon eens lekker van mij af te praten. Vrienden en familie zijn natuurlijk emotioneel betrokken, dus dat is anders. Daarom heb ik in die periode toch contact gezocht met de polikliniek. Achteraf ben ik daar heel blij mee, want het heeft mij veel goeds gedaan.”
Simone Visser is een van de geestelijk verzorgers van de polikliniek en omdat Carla graag met een vrouw wilde praten, kwam ze bij haar terecht. Carla: “Ik voelde meteen een klik met Simone. Ze is aandachtig, kan zich goed inleven én ze is bemoedigend. Dat vond ik heel fijn. Soms kon ze zeggen: je doet het goed Carla, je bent op de goede weg! Dat vond ik echt een steun in de rug.”
Je hart volgen
Simone Visser: “De polikliniek biedt patiënten ondersteuning tijdens een moeilijke fase in hun leven. Als geestelijk verzorger ga ik met hen in gesprek. Niet per se om over het einde te praten, vaak gaan de gesprekken juist over levensvragen die ze nog hebben zoals: welke verwachtingen en wensen heb ik voor de rest van mijn leven? Wat zijn voor mij de grenzen van de medische behandeling? Hoe ga ik om met mijn naasten? Wat heb ik nodig om mijn leven in vrede af te ronden? Kan ik mij verzoenen met mijn leven? Waar besteed ik mijn beperkte energie en tijd aan? Eigenlijk gaan patiënten hierdoor met zichzelf in gesprek. Het bewustzijn en de innerlijke ruimte die dan ontstaan gun ik iedereen. Want wat is er fijner dan je hart te kunnen volgen?”
Carla zelf wilde vooral het contact met haar kinderen bespreken. Ze voelde zich aanvankelijk niet echt gezien door hen en had het gevoel dat ze de ernst van haar ziekte niet goed konden inschatten. “Ik had de indruk dat mijn kinderen het allemaal niet wilden weten; ze spraken er nauwelijks over. Tegelijkertijd wilde ik hen ook niet te veel ermee belasten, want ze zijn natuurlijk druk met hun eigen levens en jonge gezinnen. Ik had wel aangegeven waar ze informatie op internet konden vinden, maar tot een echt gesprek kwam het nooit. Tijdens mijn gesprekken met Simone realiseerde ik me dat het voor mij belangrijk was om het contact met hen te herstellen en ze meer te betrekken bij mijn leven en dus ziekte.”
Hechtere band met kinderen
Door de kwestie uitvoerig met Simone te bespreken, besloot Carla de kinderen een keer mee te nemen naar een consult bij de longarts. Dat heeft enorme invloed gehad. “Eigenlijk kwamen ze er toen pas achter wat de impact van de ziekte is. Ik vond het fijn te merken dat ze zich van tevoren goed hadden voorbereid en dat ze de arts diverse vragen stelden. Daardoor voelde ik mij echt gesteund. Sindsdien is onze band veel hechter en zijn de kinderen betrokken gebleven bij elke vervolgstap in mijn ziekteproces. Zonder mijn gesprekken met Simone was het denk ik niet gelukt om het contact dusdanig te verbeteren. Ik ben haar daar enorm dankbaar voor.”
Polikliniek Levensvragen & Stervenskunst
De polikliniek Levensvragen & Stervenkunst is er voor iedereen die behandeld wordt in het St. Antonius Ziekenhuis; ook als u geen specifieke levensbeschouwelijke overtuiging heeft.
Wilt u meer informatie of contact opnemen met een geestelijk verzorger? Dan kunt u ons bellen of mailen:
088 – 320 70 00 / geestelijkeverzorging@antoniusziekenhuis.nl.