Ervaringsdeskundige Ronald Sluiter: ‘Kwetsbaarheid tonen is juist krachtig’
Praten over kanker voor veel mannen taboe
Praat over wat kanker emotioneel en mentaal met je doet. Durf jezelf kwetsbaar op te stellen en ervaar de liefde en het begrip dat je van velen in je omgeving kunt krijgen. Deze boodschap geeft Ronald Sluiter (50) aan lotgenoten en dan vooral aan mannen die met kanker te maken hebben. ,,Mannen hebben daar toch meer moeite mee dan vrouwen.”
Ziekte niet weg
Vijf jaar geleden werd Ronald plotseling ernstig ziek. Na onderzoek bleek dat hij PMP (pseudomyxoma peritonei) had. Dat is een kankervorm die zich via slijm in de buikholte verspreidt. Hij onderging twee ingrijpende HIPEC-operaties van 12 uur, waarbij tumorweefsel wordt verwijderd en de buik met verwarmde chemotherapie wordt gespoeld om eventueel achtergebleven tumorcellen te bestrijden. Tenslotte was een derde operatie nodig om de dikkedarmstoma te verwijderen.
,,Ik ben nu schoon, maar de ziekte is niet weg. Ze kunnen mij ook niet genezen verklaren.” Intussen werkt Ronald weer vier halve dagen, maar zijn energie is beperkt. Daarnaast steekt hij tijd in de verspreiding van zijn boodschap: “Praat over wat de ziekte met je doet, doe alleen wat echt belangrijk voor je is en leef in het nu.”
Boek
Hij schreef een boek over het mentale proces getiteld ‘Van carrière naar kanker’. Ook geeft hij lezingen en maakt hij podcasts en video’s over wat de diagnose kanker en de daaropvolgende behandelingen met hem deden. Niet zozeer medisch, maar vooral mentaal. Hij hoopt hiermee anderen te helpen met het leren omgaan met zo’n ingrijpende diagnose en behandeltraject. Ronald zet zich ook in voor het Buddyhuis van het St. Antonius en merkt dat mannen met kanker de mogelijkheden voor begeleiding en nazorg nog niet veel benutten. ,,Het is toch een beetje een taboe. Er is op dat vlak meer te vinden voor vrouwen dan voor mannen. Mannen praten toch minder, maar ik merkte dat er wel behoefte aan was”, vertelt Ronald.
,,Ik bezocht bijeenkomsten van lotgenoten, maar trof daar vooral vrouwen, soms ook als partner van een man met kanker. Een van hen vertelde dat haar man er niet over praatte en zij naar de bijeenkomst was gekomen omdat ze inzicht wilde krijgen wat er echt in zijn hoofd omging.”
Corona
De ziekte trof Ronald midden in de coronatijd. ,,Mijn immuunsysteem lag plat omdat mijn milt verwijderd was. Ze zeiden in het ziekenhuis: als je corona krijgt, kom je op de IC en dan weet je niet hoe je eruit komt. Ik heb bijna anderhalf jaar geen van mijn dierbaren gezien. Dat was eenzaam en dan ga je lezen en nadenken. Ik las dat zo’n 65 procent van de patiënten met chronische kanker na twee jaar in een burn-out belandt. Dat wilde ik voor mezelf voorkomen. Daarom zocht ik hulp bij een oncologisch psycholoog om te praten over mijn werk, mijn zoon, mijn relatie, de dood en het oppakken van mijn leven.”
,,Buiten de gesprekken met de psycholoog kon ik mijn verhaal niet goed kwijt en dus hield ik een dagboek bij. Voor mezelf, maar ook voor mijn zoon, zodat hij mijn ervaringen nog eens terug zou kunnen lezen. Die aantekeningen vormden later de basis voor mijn boek. Ik heb er mooie reacties op gekregen, zoals van een man die in mijn boek met geel arceerde waar hij zich in herkende. Dat boek gaf hij aan zijn vrouw en vertelde dat dit het boek van Ronald was, maar het gele gedeelte van hem was. Zijn vrouw kreeg hierdoor een goed inzicht in waar haar man mee worstelde. Ze kreeg meer begrip voor zijn situatie en hun relatie verbeterde. Als ik dat kan bereiken bij mensen, dan is mijn missie geslaagd.”
Niet zeuren
,,Kwetsbaarheid is een kracht,” zegt Ronald. ,,Ik kom uit een keiharde saleswereld en een ondernemersgezin waar het motto was: niet zeuren, niet ziek zijn, altijd doorgaan. Zwakheid tonen dat was ik niet gewend. Gewoon toegeven dat het even niet gaat, dat je pijn hebt, bang bent of verdrietig, dat vond ik moeilijk. Nu ik dat durf en meer open ben geworden, denk ik dat ik een leuker mens, partner en vader ben geworden.”
Ondertussen zoekt Ronald naar een nieuw evenwicht in zijn nieuwe leven, naar balans tussen tijd en energie. Elke vier weken komt hij voor een ijzerinfuus naar het St. Antonius. “Fysiek gaat het nu wel goed, ik zit drie keer per week in de sportschool en ben voorzichtig begonnen met hardlopen op de band. Mijn doel is gezond blijven, want ik wil mijn zoon zien opgroeien. Dat geeft mij kracht om op dagen dat het niet goed gaat (moe, pijn), toch door te gaan. Ook omdat ik fit wil zijn als de kanker terugkomt. Want ik weet inmiddels dat fysiek en mentaal zo gezond mogelijk zijn en stress minimaliseren een positief effect heeft op herstel. Dat is heel belangrijk, want je herstel daarna is dan vele malen beter. Ik heb niet veel onder controle als het om kanker gaat, maar ik weet wel dat fysiek en mentaal zo gezond mogelijk zijn en stress minimaliseren een positief effect heeft op de ziekte. En dat is wat ik wel onder controle heb.”