De glimlach van Els
In ons ziekenhuis komen heel veel verschillende mensen samen. Hardwerkende medewerkers, patiënten die voor een spannende behandeling komen of bezorgde familie die op bezoek komt. Ieder met zijn of haar eigen gevoel en emotie: pijn, stress, blijdschap, spanning, verdriet, opluchting of zorgen. Juist in het ziekenhuis is het daarom belangrijk dat we aandacht hebben voor elkaar. Een klein gebaar, zoals een vriendelijke glimlach kan al het verschil maken. Eén van die mensen is Els (63), een warme en vrolijke vrouw die, ondanks haar eigen ziekte, positief blijft. “Iedereen doet zo zijn best om het mij zo comfortabel mogelijk te maken. Dat voelt als een warm bad.”
Els komt al lange tijd in het St. Antonius Ziekenhuis, onder andere vanwege reuma en de ziekte van Crohn. Daarnaast heeft ze jarenlang als vrijwilliger gewerkt, zo ook op de dagbehandeling oncologie. Nu komt ze daar om een andere reden: in december vorig jaar kreeg ze de diagnose kanker. Genezing is niet mogelijk, maar er zijn behandelmogelijkheden. Het is een zware behandeling, maar ze blijft positief. “Ik zie het als een cadeau dat ik er beter doorheen kom dan verwacht. Samen met mijn man, twee zoons en schoondochters geniet ik van het leven, zolang het kan.”
Een klein gebaar maakt het verschil
Voor Els zijn de kleine vriendelijke gebaren minstens zo belangrijk als de goede medische zorg. Haar MDL-arts belt haar sinds de diagnose regelmatig, niet om medische zaken te bespreken, maar gewoon om te vragen hoe het met haar gaat. “Dat is zo fijn! Ook mijn fysiotherapeut stuurt af en toe een mailtje. Het zijn kleine gebaren, maar ze betekenen ontzettend veel voor mij.” Ze ervaart warmte en betrokkenheid van alle medewerkers in het ziekenhuis, van de artsen tot de mensen van de roomservice.
Met de neuzen dezelfde kant op
Hoewel Els alles positief probeert te bekijken, vond ze dat tijdens het wachten op de uitslag soms wel moeilijk. “Ik heb 5,5 week moeten wachten. Die onzekerheid is killing. Juist in zo’n periode heb je even aandacht en een vriendelijk gebaar nodig. Toen de uitslag kwam, hebben we eerst heel hard gehuild, maar al snel konden we als gezin de schouders eronder zetten. Door er voor elkaar te zijn en open met elkaar te blijven praten, staan we met de neuzen dezelfde kant op, en dat helpt enorm.”
Vriendelijkheid is besmettelijk
Negatieve ervaringen in het ziekenhuis heeft ze nauwelijks. “Natuurlijk, dingen kunnen anders lopen dan gehoopt, maar hoe je zelf iemand benadert, bepaalt vaak hoe iemand op jou reageert.”
Els benadrukt hoe belangrijk het is om vriendelijk te zijn voor elkaar in het ziekenhuis. “Iedereen hier heeft een reden om hier te zijn, en die reden is vaak niet makkelijk.” Haar advies is om vertrouwen te houden in zorgverleners. “Zij willen echt het beste voor je. Wanneer je je gevoelens deelt en vragen stelt, krijg je vaak veel begrip en steun terug.”
Eén van haar zoons zei laatst tegen haar: “Wat mooi dat je jouw verhaal mag delen, iedereen kan jouw positiviteit gebruiken.” En zo zien wij dat ook. Dankjewel, Els, voor jouw mooie glimlach en het delen van jouw verhaal.