Beademing in de buikligging

Het doel van buikligging is om de gaswisseling te verbeteren. De longen hebben aan de rugzijde een groter oppervlak dan aan de voorzijde, waardoor de doorbloeding beter is. Door de patiënt op de buik te draaien, gaat een deel van de longblaasjes weer open en kan de uitwisseling van zuurstof en koolstofdioxide beter plaatsvinden. Daarnaast kan opgehoopt slijm makkelijker weglopen bij een patiënt in buikligging.

Buikligging is risicovol en wordt alleen toegepast als andere methoden om de patiënt te beademen niet effectief zijn gebleken. Het effect van buikligging is vooraf niet te voorspellen.

Het draaien van de patiënt naar een buikligging gebeurt onder leiding van de arts en de verpleegkundige.

De duur van een buikligging is voor iedere patiënt verschillend. De arts beslist wanneer uw naaste weer op de rug wordt gedraaid. Dit is afhankelijk van de uitslagen en de toestand van de patiënt.

Om buikligging mogelijk te maken, krijgt de patiënt medicijnen om dieper te slapen. Hierdoor is het voor u tijdelijk onmogelijk om met uw naaste te communiceren. U kunt wel gewoon tegen uw naaste praten en hem/haar aanraken.

De verpleegkundige brengt voor het draaien oogzalf aan om het slijmvlies te beschermen en plakt de ogen af met speciale oogpleisters. Ook vindt mondverzorging plaats en worden de lippen met vaseline ingesmeerd.

Door de buikligging loopt er vaak slijm uit de neus of mond. De verpleegkundige zal dit slijm regelmatig verwijderen/wegzuigen.

De verpleegkundige verandert regelmatig de houding van de armen en het hoofd. Zo voorkomen we beperkingen van gewrichten en doorliggen.

Wat kunt u verwachten als de patiënt weer op de rug gedraaid wordt?

Als uw naaste op de buik ligt, gaat het vocht onder andere naar het gezicht. Vooral de ogen, mond en wangen kunnen erg gezwollen zijn. Dit kan er onaangenaam uitzien. Deze zwelling is tijdelijk en trekt vanzelf weer weg.

Ondanks de preventieve maatregelen om doorligplekken te voorkomen, kunnen er toch plekken ontstaan. Dit zien we vooral op de neus, kin, knieën of borsten.

Heeft u na het lezen van deze informatie nog vragen? Stel ze dan gerust aan de verpleegkundige of arts.